Ήταν όμως το San Andreas και ο καλύτερος τίτλος της σειράς, τουλάχιστον μέχρι την κυκλοφορία του GTA IV; Δύσκολο να δώσει κανείς μια απάντηση. Για κάθε συναρπαστικό και αξέχαστο γεγονός που επεφύλλασσε η ιστορία του παιχνιδιού, για κάθε εντυπωσιακή αποστολή και για κάθε απολαυστική στιγμή εξερεύνησης, υπήρχαν και σημεία που έσπαγαν την προσήλωση του παίκτη και έκαναν το παιχνίδι να μοιάζει με δουλειά. Ο παίκτης έπρεπε να σκέφτεται πόσο και τι τρώει, να πηγαίνει γυμναστήριο, να χρησιμοποιεί επίτηδες συγκεκριμένα οχήματα και όπλα προκειμένου να αυξήσει τις ικανότητές του. Για τους παίκτες που ήθελαν να δουν όλα όσα είχε να προσφέρει το San Andreas, ο ρυθμός του παιχνιδιού καταστρεφόταν εντελώς, παγιδεύοντάς τους περισσότερο σε κάποιους ανακυκλούμενους μηχανισμούς, παρά στην ατμόσφαιρα του τίτλου. Όχι πως έφταιγαν οι σχεδιαστές που προσπάθησαν να προσθέσουν τόσα πράγματα στη βασική συνταγή της σειράς, απλά κάπου δαπάνησαν περισσότερο χρόνο στον «κόσμο», παρά στο «παιχνίδι».
O Niko Bellic ήρθε στην Αμερική για τον ήλιο και τις ευκαιρίες,
μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως τίποτα δεν αλλάζει.
Ευτυχώς, αυτό δεν ισχύει για το Grand Theft Auto IV. Η Rockstar συνειδητοποίησε (σίγουρα, κάποια online add-ons της έκδοσης του San Andreas για PC βοήθησαν σε αυτό) πως τα στοιχεία RPG ανήκουν περισσότερο σε κάποιο επερχόμενο MMO βασισμένο στη σειρά και όχι στους action τίτλους του franchise. Έτσι, όσο και αν μας συναρπάζει η ιδέα ενός massively multiplayer GTA για το μέλλον, το νέο GTA επιλέγει να εστιάσει στους βασικούς μηχανισμούς, όντας και πάλι κατά βάση ένα action game με πρωτοφανή προσοχή στη λεπτομέρεια και τεράστιο βαθμό ελευθερίας. Αφαιρώντας στοιχεία από το gameplay και απλουστεύοντας το σχεδιασμό, η Rockstar μπόρεσε επιτέλους να εστιάσει στους ίδιους τους μηχανισμούς του παιχνιδιού και στον τρόπο με τον οποίο συνδέονται και αλληλεπιδρούν όλα τα επιμέρους στοιχεία της εμπειρίας. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Grand Theft Auto IV είναι πως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει πλέον τη Rockstar ότι προσέχει περισσότερο την ιστορία παρά το gameplay. Όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού έχουν την ίδια σημασία, συνεργάζονται το ίδιο αρμονικά και συνθέτουν μια εμπειρία που είναι πιο ρυθμική, πιο φυσική και πιο προσβάσιμη σε νέους παίκτες από ποτέ.
Πάνω από όλα, το GTA IV είναι μια εμπειρία. Είναι ταυτόχρονα ένα εθιστικό και διασκεδαστικό παιχνίδι, μια ενδιαφέρουσα και ατμοσφαιρική περιπέτεια και ένα σατιρικό σώου, όλα τυλιγμένα σε ένα πλήρες πακέτο που μπορεί να απασχολήσει τον παίκτη για δεκάδες ώρες... χωρίς να υπολογίζουμε και το χρόνο που θα αφιερώσει παίζοντας online με άλλους παίκτες. Το GTA IV είναι ένα πολυσύνθετο έργο που ξεδιπλώνεται και εξελίσσεται μαζί με τον κεντρικό πρωταγωνιστή του, τον Niko Bellic, έναν μετανάστη από την Ανατολική Ευρώπη, με βίαιο παρελθόν και εξίσου βίαιο μέλλον. Αν και το σενάριο του παιχνιδιού προσέχει υπερβολικά πολύ ώστε να μην αναφέρει συγκεκριμένα τη χώρα προέλευσης του Niko, είναι εμφανές από τη γλώσσα και από τα (κάπως συγκεχυμένα) γεγονότα στα οποία αναφέρεται πως κατάγεται από την πρώην Γιουγκοσλαβία, και κατά πάσα πιθανότητα τη Σερβία. Κατανοούμε την απόφαση της Rockstar να μην αναφέρει το όνομα της χώρας, αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να δημιουργηθεί η λάθος ιδέα σε ανενημέρωτους παίκτες του παιχνιδιού, καθώς δημιουργείται η υπόνοια πως ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη είναι ένα θέατρο εξαθλίωσης και εμφύλιων πολέμων. Τέλος πάντων, τουλάχιστον το παιχνίδι δεν αντιμετωπίζει με περισσότερη καλωσύνη την αμερικανική πραγματικότητα, σατιρίζοντάς την αλύπητα.
Ο Niko Bellic (Μπέλικ και όχι Μπέλιτς, σύμφωνα με τα voice overs του παιχνιδιού), λοιπόν, είναι ένας πρώην στρατιώτης, ο οποίος είχε εμπλακεί σε εγκληματικές δραστηριότητες στα παράλια της Αδριατικής, μεταφέροντας λαθρομετανάστες και δουλεύοντας για τον τοπικό υπόκοσμο. Μετά από παρότρυνση του Roman Bellic, ξαδέλφου και αδερφικού του φίλου, αποφασίζει να μπει στο καράβι και να δοκιμάσει την τύχη του στην Αμερική. Φτάνοντας στη Liberty City, ο Niko διαπιστώνει πως όλα όσα του είχε υποσχεθεί ο ξάδερφός του ήταν ένα ψέμμα: η επιχείρησή του με τα ταξί κινδυνεύει να χρεωκοπήσει, το πολυτελές διαμέρισμά του είναι μια τρύπα, ενώ προκειμένου να θρέψει τον εθισμό του με τον τζόγο, έχει βρεθεί να χρωστάει στους χειρότερους τοκογλύφους της περιοχής. Αν και απογοητευμένος, ο Niko μένει πιστός στον ξάδερφό του, κάνοντας δουλειές για τους τοκογλύφους που απειλούν τη ζωή του, και χαράζοντας σιγά-σιγά μια θέση για τον εαυτό του στη νέα αυτή κοινωνία. Βέβαια, δεν είναι πάντα όλα όπως φαίνονται και ο Niko έχει τους δικούς του κρυφούς σκοπούς που ήρθε στην Αμερική.
Οι χαρακτήρες και το σενάριο εξακολουθούν να είναι ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία του τίτλου.
Το GTA IV εξελίσσεται εξ ολοκλήρου στη Liberty City και σε κάποια περίχωρα της φανταστικής αυτής μεγαλούπολης που είναι στην ουσία μια καρικατούρα της Νέας Υόρκης. Ακολουθώντας την τυπική συνταγή των GTA, ο Niko θα έρθει σε επαφή με μυριάδες πολύχρωμους χαρακτήρες, οι οποίοι θα του αναθέσουν αποστολές που θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του και θα τον βυθίσουν ολοένα περισσότερα στο βούρκο του υποκόσμου της πόλης. Κάθε αποστολή προχωρά λίγο περισσότερο την ιστορία του παιχνιδιού και εξελίσσει τον χαρακτήρα του Niko, καθώς αποκτά πρόσβαση σε νέες περιοχές, νέες δραστηριότητες, νέα αξιοθέατα και φυσικά νέους χαρακτήρες, οι οποίοι με τη σειρά τους συνεχίζουν αυτό τον κύκλο. Οι αποστολές αυτές αποτελούν ίσως το καλύτερο κομμάτι του τίτλου, καθώς είναι πάντα ευρηματικές, αστείες και συναρπαστικές, ακόμα και αν ο παίκτης αναγκαστεί να τις προσπαθήσει πολλές φορές μέχρι να τις ολοκληρώσει. Πέρα από τις βασικές αποστολές υπάρχει μια πληθώρα από side missions, οι οποίες είναι εξίσου καλοσχεδιασμένες με τις βασικές αποστολές και πραγματικά αξίζει ένα μεγάλο «μπράβο» στη Rockstar για τη δουλειά που έχει κάνει σε αυτόν τον τομέα.
Μπορεί ο Niko να είναι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, αλλά ο πραγματικός «σταρ» του παιχνιδιού είναι η ίδια η πόλη της Liberty City. Αυτό συνέβαινε σε όλα τα παιχνίδια της σειράς, αλλά στο GTA IV, η απεικόνιση της πόλης και η αίσθηση που αποκομίζει ο παίκτης εξερευνώντας είναι απλά πρωτοφανής. Όσα παιχνίδια της συνωμοταξίας των sandbox και αν έχετε παίξει, τίποτα δεν μπορεί να σας προετοιμάσει για τη new-gen Liberty City: κάθε δρόμος, κάθε πεζοδρόμιο, κάθε περαστικός μοιάζει μοναδικός. Η αρχιτεκτονική δεν είναι πλέον αυστηρά δομημένη ανά περιοχή, αλλά υπάρχουν τυχαίες παραλλαγές, αλάνες, διατηρητέα κτίρια και περιοχές άναρχης δόμησης που αλλάζουν αυτό που αντικρύζει ο παίκτης κάθε φορά που στρίβει σε ένα φανάρι. Η προσοχή στις μικρές λεπτομέρειες, όπως τα μπαλώματα στο δρόμο, οι αφίσες, οι ταμπέλες των καταστημάτων ταιριάζουν απόλυτα όχι μόνο στην εμφάνιση της πόλης αλλά και στο οπτικό στυλ της κάθε γειτονιάς. Κάθε τυχαία ατάκα που ακούγεται από τους περαστικούς (ακούσαμε βρισίδι και στα... ελληνικά), κάθε αντίδραση που προκαλούν οι πράξεις του παίκτη είναι όχι μόνο φυσική, αλλά ταιριάζει απόλυτα στη γενική σατιρική νοοτροπία του περίεργου, καρτουνίστικου, αλλά ωμού και αιματοβαμμένου κόσμου του Grand Theft Auto.
Περνώντας στο gameplay, είναι δύσκολο να εστιάσει κανείς στους βασικούς μηχανισμούς που στηρίζουν το παιχνίδι, και αυτό γιατί ίσως δεν υπάρχει βασικό gameplay, πέρα από τους μηχανισμούς των πυροβολισμών και της οδήγησης. Μπορεί ο σκελετός του παιχνιδιού να αποτελείται από αυτές τις δύο δραστηριότητες, αλλά οι δραστηριότητες καθεαυτές δεν είναι η ουσία του gameplay. Θα ήταν πιο δίκαιο αν λέγαμε πως οι ανταλλαγές πυροβολισμών και η οδήγηση είναι εργαλεία, και όχι μηχανισμοί του gameplay: σημασία έχει τι κάνεις με αυτά τα εργαλεία και πως το κάνεις, και όχι η ίδια η δραστηριότητα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι δύο αυτοί πυλώνες του gameplay δεν έχουν προσεχτεί εξίσου. Ξεκινώντας από την οδήγηση, η οποία πάντα αποτελούσε ένα από τα δυνατά στοιχεία της σειράς, στο GTA IV είναι ακόμα πιο απολαυστική. Η Liberty City είναι γεμάτη από μια τεράστια ποικιλία οχημάτων, επίγειων, θαλάσσιων και εναέριων, τα οποία μπορούν να ελεγχθούν από τον παίκτη με κάποιο σχήμα. Κάθε όχημα είναι διαφορετικό, προφανώς, και ιδιαίτερα τα τροχοφόρα, μέσα στα οποία θα περάσετε το μεγαλύτερο ίσως μέρος της διάρκειας του παιχνιδιού. Κάθε μοντέλο αυτοκινήτου και μοτοσικλέτας έχει τη δική του συμπεριφορά, τη δική του χρήση και φυσικά τη δική του αντοχή. Τα φορτηγά συμπεριφέρονται σαν φορτηγά, τα σπορ αυτοκίνητα σαν σπορ αυτοκίνητα και οι μηχανές εντούρο σαν... δύστροπες ρουκέτες που θα σας πετάξουν με την πρώτη ευκαιρία. Η ποικιλία στα μοντέλα είναι πραγματικά ανυπέρβλητη, ενώ το νέο μοντέλο φυσικής λαμβάνει υπόψη του όλους τους διαφορετικούς τύπους μηχανών και αναρτήσεων.
Όσο για τις ανταλλαγές πυροβολισμών, οι οποίες παραδοσιακά αποτελούν μια από τις αδυναμίες των GTA, επιτέλους βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση που μπορούμε να πούμε πως έχουν αναδομηθεί. Ναι, δεν έχουν «βελτιωθεί» απλά, όπως λέγαμε μέχρι σήμερα με κάθε νέο GTA, αλλά έχουν αναδομηθεί επιτέλους με λογικό τρόπο, ξεπερνώντας τις εμμονές της Rockstar North. Το σύστημα στόχευσης λειτουργεί λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο, βασιζόμενο αυστηρά στο auto-aiming. Αυτό που έχει αλλάξει επιτέλους, είναι ο εύκολος τρόπος με τον οποίο ο παίκτης μπορεί να αλλάξει τον τρόπο στόχευσης. Απλά πατώντας την αριστερή σκανδάλη μέχρι τη μέση (και όχι μέχρι το τέλος), ο παίκτης μπορεί να σημαδέψει χειροκίνητα, σε μια προσπάθεια να πετύχει εκρηκτικούς στόχους ή τα κεφάλια των αντιπάλων του. Επιπλέον, οι μάχες έχουν εμπλουτιστεί με ένα σύστημα κάλυψης, το οποίο επιτρέπει στον παίκτη να αναζητά ασφαλή σημεία πίσω από τα οποία μπορεί να κρυφτεί. Το σύστημα λειτουργεί αρκετά καλά, αν και δεν διαθέτει κάποια ιδιαίτερη έμπνευση. Εννοείται επίσης πως υπάρχουν σημεία όπου το σύστημα δεν θα λειτουργήσει σωστά, «κολλώντας» τον παίκτη σε κάποιες κρυψώνες ή αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει κάποια σκηνικά ως κάλυψη. Από την άλλη πλευρά, αυτού του είδους τα προβλήματα υπάρχουν και σε καθαρά shooters, επομένως δεν είναι παράξενο που τα συναντούμε στο σαφώς πιο ανοικτό περιβάλλον του GTA IV. Αυτό που έχει σημασία, όμως, είναι πως πλέον οι μηχανισμοί του gameplay δεν υποστηρίζουν απλά την ιστορία, αλλά έχουν να προσφέρουν από μόνοι τους διασκέδαση στον παίκτη.
Η οδήγηση είναι αρκετά βελτιωμένη, αλλά το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για το AI των οδηγών στην πόλη.
Kατά τη γνώμη του Gamelife, δύο είναι τα βασικά στοιχεία που διαφοροποιούν τις προσπάθειες της Rockstar από τα δεκάδες φιλόδοξα παιχνίδια που προσπάθησαν να μιμηθούν την επιτυχία του Grand Theft Auto, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας. Πρώτα από όλα, το GTA IV «επιβραβεύει» πάντα τις πράξεις του παίκτη με κάποιου είδους αποτέλεσμα, αρνητικό ή θετικό, ρεαλιστικό ή καρτουνίστικο. Οι απόπειρες του παίκτη να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον σχεδόν ποτέ δεν καταλήγουν σε απογοήτευση, αλλά συνήθως παράγουν αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν τηλεοπτικές συσκευές που δεν δουλεύουν, δεν υπάρχει ραδιόφωνο που να μην μπορεί να παίξει μουσική, δεν υπάρχει περιστέρι που δεν μπορεί να πεθάνει από μια σφαίρα. Για κάθε πράξη του Niko ή για κάθε αλληλεπίδραση με τους περαστικούς, υπάρχει πάντα μια μεγάλη ποικιλία από animations. Αυτή η γενικότερη αίσθηση του κόσμου είναι το μεγάλο ατού της Rockstar και το βασικό στοιχείο που κανένας άλλος τίτλος δεν έχει μιμηθεί. Πέρα από τη δράση, τις αποστολές, την ιστορία και το... χαμό που μπορεί να προκαλέσει, ο παίκτης έχει πρόσβαση σε μια τεράστια ποικιλία δραστηριοτήτων που γεμίζουν μια εικονική ζωή σε μια εικονική πόλη. Υπάρχουν εστιατόρια, θέατρα (με πραγματικό πρόγραμμα), clubs και στριπτιζάδικα (και πάλι με... πραγματικό πρόγραμμα). Υπάρχουν Internet Café, όπου ο παίκτης μπορεί να επισκεφτεί περισσότερα από εκατό sites, να ανταλλάξει e-mail και να... βρει τον έρωτα. Υπάρχουν μπαρ, μπιλιαρδάδικα, αίθουσες bowling, όπου ο πρωταγωνιστής μπορεί να παίξει mini-games μόνος του ή με τους φίλους που αποκτά κατά τη διάρκεια της ιστορίας.
Για την ακρίβεια, αυτές οι κοινωνικές επαφές αποτελούν μια από τις βασικές προσθήκες στο GTA IV. Τόσο οι φίλοι, όσο και οι ερωτικές επαφές του Niko, αποτελούν μέρος της ζωής του και δίνουν ακόμα περισσότερες επιλογές στον παίκτη. Χρησιμοποιώντας το κινητό του σε πραγματικό χρόνο, ο Niko μπορεί να καλέσει τους φίλους ή τη φιλενάδα του για να βγουν μαζί, κερδίζοντας τη συμπάθειά τους. Στην περίπτωση των φιλενάδων, η συμπάθεια αυτή μπορεί να οδηγήσει και σε λίγο... warm coffee (πάει πια ο hot, ανήκει στο παρελθόν). Στην περίπτωση των φίλων, ο παίκτης μπορεί να κερδίσει κάποια πλεονεκτήματα, όπως πρόσθετες αποστολές και καλύτερες τιμές σε συγκεκριμένα είδη. Το τίμημα όλων αυτών είναι ότι όσο μεγαλύτερη οικειότητα υπάρχει με ένα χαρακτήρα, τόσο πιο συχνά θα τηλεφωνεί στον Niko για να βγουν μαζί. Φυσικά, ο παίκτης μπορεί πάντα να απορρίπτει την πρόσκληση, αλλά κάποια στιγμή θα χάσει τη συμπάθεια του χαρακτήρα. Αν και δεν πρόκειται για κάποιο επαναστατικό εύρημα, η κοινωνική ζωή του Niko προσθέτει ποικιλία στο παιχνίδι, αυξάνει τις επιλογές του παίκτη και μπορεί να οδηγήσει σε διασκεδαστικές καταστάσεις.
Η αστυνομία είναι πιο έξυπνη όσον αφορά το ΑΙ, αλλά οι αστυνομικοί δεν είναι ιδιαίτερα επιθετικοί, ενώ το νέο σύστημα GPS κάνει την αποφυγή τους πολύ πιο εύκολη.
Παρά όλα αυτά τα στοιχεία, ο κόσμος του GTA IV, σε αντίθεση με τον κόσμο του San Andreas, δεν μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά «ζωντανός». Είναι πολύ πιο «σφιχτός» και πολύ πιο λειτουργικός για το gameplay, αλλά δεν έχει πάντα την ίδια συνοχή. Για την ακρίβεια, παρατηρήσαμε πως όσο ο παίκτης προσπαθεί να κρατήσει τη συμπεριφορά του στο παιχνίδι σε λογικά και σχετικά... νόμιμα πλαίσια, ο κόσμος συμπεριφέρεται πολύ πιο ρεαλιστικά, χτίζοντας μια ψευδαίσθηση πραγματικότητας. Στις περιπτώσεις που ο παίκτης αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την ελευθερία που έχει και να συμπεριφερθεί καταστροφικά, το όλο οικοδόμημα αρχίζει και παρουσιάζει ρωγμές, φανερώνοντας πως σε τελική ανάλυση, το GTA IV είναι ένα videogame. Για παράδειγμα, προκειμένου να καταφέρει ο παίκτης να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις της αστυνομίας, πρέπει να προκαλέσει σχεδόν βιβλικές καταστροφές. Υπάρχουν περιπτώσεις που η διάπραξη ενός φόνου σε απόσταση ενός αυτοκινήτου από ένα περιπολικό, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Όλα αυτά έχουν γίνει για να κάνουν το παιχνίδι πιο προσιτό σε νέους παίκτες, και αυτό είναι κατανοητό. Όταν όμως ο παίκτης έχει βγει σε ένα ραντεβού και η συνοδός του παρατηρεί κάθε αλλαγή στην εμφάνισή του, αλλά δεν σχολιάζει το γεγονός ότι σκότωσε έναν περαστικό με το αυτοκίνητο ή ότι την έβαλε να κολυμπήσει για να φτάσει σε ένα σημείο, ή ότι... έβγαλε το πιστόλι του και την πυροβόλησε, η όλη ψευδαίσθηση μάλλον καταρρέει.
Το δεύτερο στοιχείο που κάνει πάντα το GTA να ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό, είναι η ποιότητα της γραφής, όσον αφορά το σενάριο, τους διαλόγους, αλλά και τον κόσμο γενικότερα. Το GTA IV, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση. Για την ακρίβεια, θα λέγαμε πως είναι ο καλύτερος τίτλος της σειράς από αυτή την άποψη. Η ιστορία του GTA IV, η αφήγηση της οποίας γίνεται μέσα από περιστασιακά cut-scenes, έχει τη δύναμη να παρουσιάσει τις πιο κυνικές ωμότητες μέσα από ένα ανθρώπινο και χιουμοριστικό πρίσμα. Οι χαρακτήρες είναι αξέχαστοι και ποτέ δεν έχουν πλήρη επαφή με την πραγματικότητα (προσέξτε τον Brucie Kibbutz και τον Little Jacob), οι εκπλήξεις και οι ανατροπές ακολουθούν η μία την άλλη, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που ο παίκτης θα έρθει σε επαφή με προσωπικότητες που στην αρχή του παιχνιδιού βλέπει μόνο στην τηλεόραση ή ακούει στο ραδιόφωνο. Και μια που μιλήσαμε για τηλεόραση και για ραδιόφωνο, τα μέσα μαζικής ψυχαγωγίας της Liberty City είναι πάντα ξεκαρδιστικά. Ανοίγοντας την τηλεόραση, θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε γύρω στα 90 λεπτά «πραγματικού» προγράμματος, με εκπομπές, διαφημίσεις και stand up comedy από τον Ricky Gervais του Office. Όσο για τους σταθμούς του ραδιοφώνου, η ποικιλία είναι πιο μεγάλη από ποτέ, έστω και αν κάθε σταθμός έχει σχετικά λίγα, αλλά προσεκτικά διαλεγμένα κομμάτια. Αυτή η έλλειψη αναπληρώνεται με πραγματικά σπαρταριστό σχολιασμό από τους DJs, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η Juliette Lewis του Natural Born Killers, ο Iggy Pop (αξέχαστος) και η... νικήτρια της Eurovision Ουκρανή Ruslana!
Αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά, για πρώτη φορά στην ιστορία της σειράς, το GTA IV έχει και multiplayer modes, τα οποία δεν απαιτούν κάποιο mod για να παιχτούν. Η ποικιλία είναι ικανοποιητική, έστω και αν τα co-op modes είναι λίγο περιορισμένα. Όσο για τα ανταγωνιστικά modes, ετοιμαστείτε για κάτι πραγματικά εξαιρετικό, καθώς ακόμα και τα πιο απλά Deathmatches γίνονται απόλαυση μέσω των τυχαίων γεγονότων που μπορούν να συμβούν στους δρόμους της Liberty City, έστω και αν οι δρόμοι αδειάζουν σε μεγάλο βαθμό στους multiplayer αγώνες. Πέρα από το deathmatch, υπάρχουν αγώνες με αυτοκίνητα (στους οποίους επιτρέπεται η χρήση όπλων), καθώς και μια σειρά από objective-based modes, τα οποία απαιτούν την υπεράσπιση συγκεκριμένων περιοχών ή την κλοπή αυτοκινήτων και την εναπόθεσή τους σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης. Το παιχνίδι έχει μια πλήρη σουίτα από modes, τόσο για ομάδες όσο και για μοναχικούς παίκτες, ενώ διαθέτει και ένα ενδιαφέρον ranking system. Εννοείται πως είναι πολύ εύκολο να βρει κανείς έναν multiplayer αγώνα, ενώ το μόνο που έχει να κάνει ο παίκτης για να παίξει online είναι να χρησιμοποιήσει το κινητό του μέσα στο παιχνίδι. Δυστυχώς, η έκδοση του PS3 αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, καθώς οι servers της Rockstar δεν άντεξαν την πίεση των πρώτων ημερών. Πολλοί παίκτες έχουν πρόβλημα να συνδεθούν ακόμα και σήμερα, ενώ αντίθετα στο Xbox 360 δεν αντιμετωπίσαμε καν ένα αναμενόμενο lag. Στην αμερικανική έκδοση του GTA IV για το PS3 που έχουμε στα χέρια μας, το online έχει αποκατασταθεί, έστω και με σκαμπανεβάσματα, αλλά ακόμα ακούμε παράπονα από πολλούς παίκτες του παιχνιδιού.
Αν και δεν μπορεί να επικαλεστεί την πιο εντυπωσιακή λεπτομέρεια,
το GTA IV είναι ένας πολύ όμορφος τίτλος.
Περνώντας στον τεχνικό τομέα, η σειρά GTA ποτέ δεν διεκδίκησε δάφνες λεπτομέρειας και τεχνικής «μαγείας», προτιμώντας να επενδύσει στην ελευθερία κίνησης και στη φιλοδοξία του κόσμου του. Αυτή τη φορά, ετοιμαστείτε για μια έκπληξη, καθώς η μηχανή γραφικών του GTA IV κάνει μικρά θαύματα. Ο φωτισμός είναι πανέμορφος, τα μοντέλα των χαρακτήρων εκφραστικά και λεπτομερή (έστω και αν χρειάζεται ένα καρτουνίστικο cel-shading για να κρυφτούν κάποιες ατέλειες), και το frame rate καλύτερο από ποτέ, έστω και αν υποφέρει από περιστασιακές αισθητές πτώσεις. Εκεί όμως που το παιχνίδι πραγματικά ξαφνιάζει είναι στα εκπληκτικά post-processing effects και στα physics που επιτρέπει η νέα μηχανή Euphoria. Οι εκρήξεις, τα εφέ καιρού και ο παγκόσμιος φωτισμός των εφέ skybox, κάνουν τα πάντα να δείχνουν όμορφα, χωρίς να είναι υπερβολικά γυαλιστερά, ενώ η εναλλαγή μέρας και νύχτας είναι υπέροχα ατμοσφαιρική. Όσο για τα physics, κάνουν τα πάντα να δείχνουν όσο... οδυνηρά θα έπρεπε να είναι, ενώ παράλληλα το περιβάλλον είναι πιο διαδραστικό από ποτέ. Πλέον είναι δυνατόν να πυροβολήσει κανείς τα λάστιχα των αυτοκινήτων και να έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, να πυροβολήσει οδηγούς μέσα από το παρμπρίζ, ενώ ο Niko μπορεί να γίνει... ιπτάμενος και να φύγει μέσα από το τζάμι αν τρακάρει με αρκετή δύναμη, ένα «κόλπο» που είδαμε για πρώτη φορά στο Saint's Row. Όσο για τους περαστικούς, πραγματικά τους λυπάσαι... Εκεί που πραγματικά «φαίνεται» το σύστημα φυσικής, είναι στο χειρισμό. Κάθε όχημα είναι διαφορετικό, κάθε αντικείμενο ανατρέπεται πειστικά, ενώ πλέον είναι δυνατή η στόχευση και μέσα από ένα όχημα, έστω και αν δεν είναι τόσο εύκολη. Όπως και στην πραγματικότητα, δηλαδή.
Εδώ στο Gamelife δοκιμάσαμε και τις δύο εκδόσεις του τίτλου, αν και το review έγινε στο Xbox 360. Βάζοντας τις δύο εκδόσεις να τρέχουν πλάι-πλάι, παρατηρήσαμε αρκετές διαφορές μεταξύ των δύο συστημάτων, οι οποίες σίγουρα ήταν πιο τονισμένες από όσο περιμέναμε. Πρώτα από όλα, έχει γίνει γνωστό πλέον πως η έκδοση του PS3 γίνεται upscaled στα 720p από ελαφρώς χαμηλότερη ανάλυση, και η αλήθεια είναι πως βλέποντας τις δύο εκδόσεις να τρέχουν παράλληλα, η διαφορά υπήρχε. Η έκδοση του X360 έδειξε αισθητά πιο καθαρή, έστω και αν είμαστε σίγουροι πως αν τρέχαμε ξεχωριστά κάθε έκδοση, δεν θα παρατηρούσαμε τόσο εύκολα τη διαφορά. Παραδόξως, η αυξημένη «θολούρα» στο PS3 υπήρχε και στα cut-scenes, παρά τη μεγαλύτερη χωρητικότητα του δίσκου. Από πλευράς επιδόσεων, οι δύο εκδόσεις είναι περίπου ίδιες, με το PS3 να έχει μια μικρή υπεροχή στα post processing effects, ιδιαίτερα στις εκρήξεις, ενώ παρατηρήσαμε πως μειώνει κάπως και το φαινόμενο του popup. Αισθητά γρηγορότεροι ήταν στο PS3 και οι χρόνοι φόρτωσης, αλλά αυτό οφείλεται σε μια υποχρεωτική διαδικασία εγκατάστασης που κοστίζει 10 λεπτά από το χρόνο σας και 3,5 GB από το σκληρό της κονσόλας. Σε αυτή την περίπτωση, η εγκατάσταση μάλλον αξίζει τον κόπο, καθώς σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι, ο χρόνος που δαπανείται στο φόρτωμα είναι συνολικά τεράστιος.
GTA IV: Ένα παιχνίδι που τα έχει όλα και που δεν υπερεκτιμά τις δυνατότητές του.
Εν κατακλείδι, το GTA IV είναι ένα παιχνίδι τόσο ποιοτικό, όσο θα μπορούσε να είναι. Αυτός είναι και ο λόγος που παίρνει το δεκάρι. Σίγουρα, δεν είναι τέλειο, αλλά οι αδυναμίες του εντοπίζονται σε τμήματα της εμπειρίας που δεν είναι ουσιαστικά για την αξιολόγησή του. Είναι όσο καλό και όσο πλήρες θα μπορούσε να είναι, δεδομένης της διαθέσιμης τεχνολογίας και δεδομένης της ταυτότητάς του ως action game. Δεν είναι τόσο βαθύ όσο το San Andreas, αλλά το GTA IV δεν έχει πλέον φιλοδοξίες RPG. Επιστρέφει στις action ρίζες του, βελτιώνει εκθετικά τους μηχανισμούς και το βασικό του gameplay, και γίνεται ένα πιο καθαρό και πιο επιτυχημένο «παιχνίδι». Έχει έναν ακαταμάχητο ρυθμό στην εξέλιξή του και μια αυτοπεποίθηση σε κάθε άποψη του gameplay του που δεν είχε παλιά. Είναι βίαιο, είναι σέξι, είναι γεμάτο εκπλήξεις, και είναι η καλύτερη απόδειξη πως τα videogames (και ιδιαίτερα το συγκεκριμένο videogame) απευθύνονται και σε ενήλικες, καθώς δύσκολα θα μπορέσει να εκτιμήσει το χιούμορ και την περιπλοκότητά του ένα μικρό παιδί. Αγοράστε το για την ιστορία του, για το πλούσιο περιεχόμενο, για το ικανοποιητικό και ποικίλο gameplay και για το πληρέστατο multiplayer. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Φωκίων Χαροκόπος
www.gamelife.gr
